เครื่องแต่งกาย

 

เครื่องแต่งกาย

เครื่องแต่งกายของตัวพระ

(แขนขวา - แสดงเสื้อแขนสั้นไม่มีอินทรธนู  แขนซ้าย - แสดงเสื้อแขนยาวมีอินทรธนู)

1. กำไลเท้า  2. สนับเพลา  3. ผ้านุ่ง ในวรรณคดี เรียกว่า ภูษา หรือพระภูษา  4. ห้อยข้าง หรือเจียระบาด หรือชายแครง
5. เสื้อ ในวรรณคดีเรียกว่า ฉลององค์  6. รัดสะเอว หรือรัดองค์  7. ห้อยหน้า หรือชายไหว  8. สุวรรณกระถอบ
9. เข็มขัด หรือปั้นเหน่ง  10. กรองคอ หรือ นวมคอ ในวรรณคดีเรียกว่า กรองศอ  11. ตาบหน้า หรือ ตาบทับ ในวรรณคดีเรียกว่า ทับทรวง  12. อินทรธนู  13. พาหุรัด  14.สังวาล  15. ตาบทิศ  16. ชฎา  17. ดอกไม้เพชร(ซ้าย)
18. จอนหู ในวรรณคดีเรียกว่า กรรเจียก หรือกรรเจียกจร  19.ดอกไม้ทัด(ขวา)  20. อุบะ หรือพวงดอกไม้(ขวา)
21. ธำมรงค์  22. แหวนรอบ  23.ปะวะหล่ำ  24. กำไลแผง ในวรรณคดีเรียกว่า ทองกร


เครื่องแต่งกายและเครื่องประดับของตัวนาง

1. กำไลเท้า  2. เสื้อในนาง  3. ผ้านุ่ง ในวรรณคดี เรียกว่า ภูษา หรือพระภูษา  4. เข็มขัด  5. สะอิ้ง  6. ผ้าห่มนาง
7. นวมนาง ในวรรณคดีเรียกว่า กรองศอ หรือสร้อยนวม  8. จี้นาง หรือ ตาบทับ ในวรรณคดีเรียกว่า ทับทรวง  
9. พาหุรัด  10. แหวนรอบ  11. ปะวะหล่ำ  12. กำไลตะขาบ  13. กำไลสวม ในวรรณคดีเรียกว่า ทองกร  
14. ธำมรงค์  15. มงกุฎ  16. จอนหู ในวรรณคดีเรียกว่า กรรเจียก หรือกรรเจียกจร  17. ดอกไม้ทัด (ซ้าย)  
18. อุบะ หรือพวงดอกไม้ (ซ้าย)

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

รำ

 รำ หมายถึง การแสดงที่มุ่งความงามของการร่ายรำ เป็นการแสดงท่าทางลีลาของผู้รำ โดยใช้มือแขนเป็นหลัก ประเภทของการรำ ได้แก่ การรำเดี่ยว  การรำคู่  การรำหมู่ ๑.  การรำเดี่ยว  คือ การรำที่ใช้ผู้แสดงเพียงคนเดียว จุดมุ่งหมายคือ      ๑.๑  ต้องการอวดฝีมือในการรำ      ๑.๒  ต้องการแสดงศิลปะร่ายรำ      ๑.๓  ต้องการสลับฉากเพื่อรอการจัดฉาก หรือตัวละครแต่งกายยังไม่เสร็จเรียบร้อย  การรำเดี่ยว เช่น การรำฉุยฉายต่าง ๆ รำมโนราห์บูชายัญ รำพลายชุมพล ฯลฯ ๒.  การรำคู่  แบ่งเป็น ๒ ประเภท คือ รำคู่ในเชิงศิลปะการต่อสู้ ไม่มีบทร้อง และรำคู่ในชุดสวยงาม      ๒.๑  การรำคู่ในเชิงศิลปะการต่อสู้ ได้แก่ กระบี่ กระบอง ดาบสองมือ โล่ ดาบ เขน ดั้ง ทวน และรำกริช เป็นการรำไม่มีบทร้อง ใช้สลับฉากในการแสดง       ๒.๒  การรำคู่ในชุดสวยงาม ท่ารำในการรำจะต้องประดิษฐ์ให้สวยงาม ทั้งท่ารำที่มีคำร้องตลอดชุด หรือมีบางช่วงเพื่ออวดลีลาท่ารำ มีบทร้องและใช้ท่าทางแสดงความหมายในตอนนั้น ๆ ได้แก่ หนุมานจับ...
อ่านเพิ่มเติม

ซัมเปง

  ซัมเปง ซัมเปง เป็นนาฏศิลป์แบบหนึ่งของชาวไทยมุสลิมทางชายแดนภาคใต้ของประเทศไทย ที่มีลีลาการเต้นคล้ายคลึงกับการเต้นรองเง็ง เป็นการเต้นรำพื้นบ้านที่นิยมกันในหมู่บ้านชาวไทยเชื้อสายมลายู ซัมเป็งแพร่เข้ามายังแหลมมลายูเป็นการเต้นรำเฉพาะในวังของเจ้าเมืองและบ้านขุนนางเพื่อต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง การแต่งกาย ผู้หญิง แต่งหน้าทาปากแต่งผมพร้อมเครื่องประดับศีรษะสวยงาม นุ่งผ้า “กาเอนบือเละ” (ผ้าถุง) ยาวกรอมเท้าลาดลายปาเต๊ะ สวมเสื้อ “กูรง” คือเสื้อเข้ารูปยาวคลุมสะโพก คอกลมติดผ่าหน้ากว้างพอสวมศีรษะได้ (หรือผ่าหน้าตลอดติดกระดุมทอง) แขนยาวทรงกระบอกมีผ้าผืนใหญ่บางคลุมไหล่ใส่เครื่องประดับ เช่น สร้อย แหวน กำไร ต่างหู เข็มขัด ฯลฯ อย่างสวยงาม ประวัติความเป็นมา มีผู้สันนิษฐานว่า เป็นการเต้นที่ได้นำเอาลีลาการเต้นระบำแบบฝรั่งชาติสเปน มาผสมผสานกับลีลาการเต้นรำของชาวพื้นเมืองในแหลมมลายู เช่นเดียวกับการเต้น รองเง็ง โอกาสที่แสดง การเต้นซัมเปงใช้แสดงในโอกาสต้อนรับแขกสำคัญของท้องถิ่นหรือเต้นโชว์ เมื่อเวลามีงานรื่นเริง ส่วนสถานที่นั้นอาจจะเป็นบนเวทีหรือในลานบ้านตามแต่ความ เหมาะสม และจะแสดงในเวลากลางวันหรือกลางคืนก็ไ...
อ่านเพิ่มเติม

เพลงบูชานักรบ

 เพลงบูชานักรบ คำร้อง   ท่านผู้หญิงละเอียด  พิบูลสงคราม ทำนอง  ครูเอื้อ  สุนทรสนาน     น้องรักรักบูชาพี่ ที่มั่นคงที่มั่นคงกล้าหาญ   เป็นนักสู้เชี่ยวชาญ สมศักดิ์ชาตินักรบ   น้องรักรักบูชาพี่ ที่มานะที่มานะอดทน   หนักแสนหนักพี่ผจญ เกียรติพี่ขจรจบ   น้องรักรักบูชาพี่ ที่ขยันที่ขยันกิจการ   บากบั่นสร้างหลักฐาน ทำทุกด้านทำทุกด้านครันครบ   น้องรักรักบูชาพี่ ที่รักชาติที่รักชาติยิ่งชีวิต   เลือดเนื้อพี่พลีอุทิศ ชาติยงอยู่ยงอยู่คู่พิภพ   ความหมาย  น้องรักและบูชาพี่ เพราะมีความกล้าหาญ เป็นนักสู้ที่เก่งกล้าสามารถสมกับเป็นชายชาตินักรบที่มีความมานะอดทน แม้ว่าจะยากเย็นแสนเข็ญ พี่ก็ต่อสู้จนชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่ว  นอกจากนี้ยังขยันขันแข็งในงานทุกอย่าง อุตส่าห์สร้างหลักฐานให้มั่นคง และพี่ยังมีความรักในชาติบ้านเมืองยิ่งกว่าชีวิต ยอมสละได้แม้ชีวิตและเลือดเนื้อเพื่อให้ชาติไทยคงอยู่คู่โลกต่อไป     น้องรัก   เที่ยวที่ ๑ ท่าหญิง "ขัดจางนาง" ท่าชาย "จันทร์ทรงกลด" (หญิง)...
อ่านเพิ่มเติม